جهانگردی و امنیت اجتماعی
اساساً جهانگردی یا معادل فارسی آن گردشگری مقوله ای است چند وجهی و چند بعدی ،که با نهادها و ساختهای مختلف اجتماعی در رابطه بوده و با مشاغل بی شماری سر و کار دارد .
در خصوص اهمیت جهانگردی و نقش و تاثیر آن در اقتصاد ملی کشورها بسیار بحث و بررسی گردیده و مقالات و سمینارهای متعدد بی شماری برگذار گردیده است .بدین لحاظ پرداختن به اهمیت و لزوم فعالیت های سود آور جهانگردی چندان ضروری نمی نماید .ولیکن نکته حائز اهمیت در اینجا تهیه برنامه مدون جهت حصول به این نتیجه است .برای این کار نخست می بایست به عوامل و عناصر موثر در فعالیت های جهانگردی اشاره نماییم .اصولاً جهانگردی از حیث عوامل تشکیل دهنده آن به دو بخش عوامل زیر بنایی و روبنایی تقسیم می گردد ،که بخش زیربنایی را شامل تاسیسات و اماکن ضروری گردشگری نظیر مراکز اقامتی و پذیرایی ،جاده ها ،فرودگاهها و هزاران فاکتور مهم دیگر می دانند و در بخش روبنایی می توان به عوامل منابع انسانی و متخصصین جهانگرد یو فاکتورهای امنیتی و اطمینان خاطر جهانگردان اشاره نمود .(به عبارت دیگر در جهت بهبود اوضاع صنعت جهانگردی و توسعه این صنعت می بایست همواره به دو مولفه سخت افزاری و نرم افزاری آن توجه شایانی نمود .
گذشته از اهمیت سخت افزاری صنعت جهانگردی که در جای خود به عنوان یکی از ارکان اولیه و مهم این صنعت محسوب می گردد ،امروزه پرداختن به بعد نرم افزاری این مقوله با توجه به شرایط دنیای کنونی اهمیت بسزایی خواهد داشت .
امنیت اجتماعی فاکتور اساسی تشکیل دهنده بعد نرم افزاری صنعت جهانگردی است ،چزاکه اساساً جهانگردی در وهله نخست به دنبال مکانی آرام جهت گذراندن دوران نه چندان بلند تعطیلات خود است .بدین لحاظ فعالین و سیاستگذاران صنعت جهانگردی همواره به دنبال ایجاد بهترین شرایط (که در اینجا یعنی امن ترین نقطه و آرامترین مکان گردشگری است )هستند .ناگفته پیداست که هرچقدر مسئولین امر بخواهند صرفاً در قسمت سخت افزار (یعنی امور زیر بنایی جهانگردی ) بدون توجه به بخش های نرم افزاری (یعنی روبناها که شامل تامین نیروی انسانی شاغل در بخش جهانگردی و امنیت اجتماعی ) حرکت نمایند ،هرگز نخواهند توانست به کمال مطلوب این صنعت (که همانا افزایش ورود جهانگردان به کشور و ترغیب سایرین به بازدید از آن است ) برسند .بدین سبب توجه و تاکید به سازماندهی امنیتی و اتظامی هماهنگ با فعالین بخش های جهانگردی و فعالیت های آنان بسیار ضروری است .هر چند که اخیراً فعالیت هایی در این خصوص شکل گرفته است (نظیر پلیس های آموزش دیده مستقر در برخی فرودگاه ها و پایانه های کشور ) و لیکن چنین به نظر می آید که این تلاشها کافی نبوده و ت رسیدن به استانداردهای جهانی فاصله بسیار زیادی داریم .
خلاصه آنکه توجه صرف مسئولین به ابعاد زیربنایی صنعت جهانگردی نظیر احداث هتل ،رستوران ،جاده و غیره به تنهایی کافی نبوده و بستر سازی جهت ایجاد امنیت روانی و اجتماعی برای جهانگردان فاکتور مکمل و بسیار مهمی در این راستاست .
امید به تلاش و عزم ملی همه مسئولین . مردم کشورمان جهت دستیابی به این ابر صنعت مفید هزاره سوم .